Διοργάνωση: Εργαστήριο Ψυχολογίας, Παιδαγωγικών Ερευνών και Μέσων στην Εκπαίδευση του Π.Τ.Δ.Ε.

Στόχος του συνεδρίου είναι να προσεγγίσει ζητήματα, τα οποία αγγίζουν ευρύτερες αλλά και επιμέρους διαστάσεις του σύγχρονου εκπαιδευτικού λόγου για την εκπαίδευση των εκπαιδευτικών τα οποία αναμένεται να συμβάλλουν στην ανάδειξη του προβληματισμού και της συζήτησης για τα εν λόγω ζητήματα, τα οποία με τη σειρά τους θα οδηγήσουν μέσω της ενδοσκόπησης και του κριτικού στοχασμού στη βαθύτερη ανάλυση, την επανεξέταση και, ενδεχομένως, τον επανασχεδιασμό γενικότερων αλλά και ειδικών/επιμέρους διαστάσεων/πτυχών και ζητημάτων της και στην εκπλήρωση του στόχου της βελτίωσης της ποιότητάς της.

Το συνέδριο απευθύνεται σε:

• Επιστήμονες και ερευνητές με ενδιαφέρον στα ζητήματα της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών
• Εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, επιμορφωτές και στελέχη της εκπαίδευση
• Προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς, διδακτορικούς φοιτητές και σε όποιον ενδιαφέρεται για το εν λόγω ερευνητικό πεδίο.

Το ΠΤΔΕ με πρόταση του Εργαστηρίου «Ψυχολογίας, Παιδαγωγικών Ερευνών και Μέσων στην Εκπαίδευση» του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αιγαίου θα διοργανώσει επιστημονικό συνέδριο με τίτλο: «Εκπαίδευση εκπαιδευτικών: Προκλήσεις και προοπτικές σε έναν κόσμο που αλλάζει».

Το σκεπτικό βασίζεται στα ακόλουθα:

Η εκπαίδευση βρίσκεται το τελευταίο διάστημα όλο και πιο συχνά στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Ένα μεγάλο πλήθος ενδιαφερομένων, κοινωνικών ομάδων και οργανισμών προβληματίζεται και αγωνιά. Στην αντίπερα όχθη η ίδια η ακαδημαϊκή/ επιστημονική εκπαιδευτική κοινότητα και οι εκπαιδευτικοί της πράξης αρθρώνουν το δικό τους λόγο. Στο επίκεντρο του λόγου περί εκπαίδευσης στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς βρίσκεται ο λόγος για τη βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών. Τα ζητήματα που τίθενται έχουν να κάνουν με αυτό που ορίζεται ως βελτίωση της ποιότητας του περιεχομένου των προγραμμάτων σπουδών, των προσεγγίσεων και των πρακτικών επιμέρους διαστάσεων της μάθησης και της διδασκαλίας και των προσδοκώμενων μαθησιακών αποτελεσμάτων.

Όμως, ο λόγος για τη βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών είναι στενά συνυφασμένος με θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με τη φύση της ίδιας της εκπαίδευσης. Πιο συγκεκριμένα, διατυπώνεται ένα βασικό δίλημμα το οποίο εκφράζεται με το εξής ερώτημα: «Θα πρέπει η μόρφωση να συζητείται με αριστοτελικούς όρους, σύμφωνα με τους οποίους θεωρείται ως μια ηθική ουσιαστικά δραστηριότητα η οποία καθορίζεται από αξίες ανοιχτές σε συνεχή διάλογο και επαναδιατύπωση; ή «αρκεί να την προσεγγίζει κανείς, απλώς, με λειτουργικά κριτήρια τα οποία έχουν σχεδιαστεί για να επιφέρουν την επίτευξη συγκεκριμένων και γενικά μη αμιφιλεγόμενων στόχων-μια άποψη η οποία υιοθετείται ολοένα και περισσότερο;».

Η απάντηση σε τέτοιου είδους ερωτήματα δεν είναι ασφαλώς ούτε απλή ούτε μονοσήμαντη, όπως συμβαίνει, άλλωστε, με την ερμηνεία κάθε μετασχηματισμού ο οποίος είναι πολυσχιδής και πολυπαραμετρικός και βρίσκεται σε εξέλιξη, όπως η μετεξέλιξη της εκπαίδευσης.

Η απάντηση σε τέτοιου είδους ερωτήματα δεν είναι ασφαλώς ούτε απλή ούτε μονοσήμαντη, όπως συμβαίνει, άλλωστε, με την ερμηνεία κάθε μετασχηματισμού ο οποίος είναι πολυσχιδής και πολυπαραμετρικός και βρίσκεται σε εξέλιξη, όπως η μετεξέλιξη της εκπαίδευσης.

Στο συνέδριο θα παρουσιαστούν εισηγήσεις/προσκεκλημένες ομιλίες για το θέμα της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών που χαρακτηρίζονται από την ανομοιογένεια και τον πλουραλισμό της σκέψης, στοιχεία που θεωρούμε ότι εκτρέφουν τον προβληματισμό και προάγουν την αναζήτηση για τη βελτίωση και την έρευνα. Και τα δύο, αποτελούν πολύ σημαντικά ζητούμενα σήμερα παρά ποτέ με δεδομένο ότι το ευρύτερο κοινωνικο-οικονομικό και πολιτισμικό συγκείμενο, η διεθνής συγκυρία, αλλά και η ιστορική περίοδος που διανύουμε, τα οποία διαπερνούν βαθιά το αξιακό σύστημα της εκπαίδευσης και αμφισβητούν θεμελιώδη χαρακτηριστικά της, θα επιβάλλουν αναπροσανατολισμό της εκπαίδευσης και αναπροσαρμογή της στα νέα δεδομένα.

Ως εκ τούτου, το συνέδριο δομείται στους ακόλουθους θεματικούς άξονες:

1ος: Ο λόγος περί ποιότητας στην εκπαίδευση των εκπαιδευτικών: Θέσεις και αντιπαραθέσεις

Ο δημόσιος λόγος για την εκπαίδευση κυριαρχείται διεθνώς κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες από το ζήτημα της ποιότητας. O λόγος περί ποιότητας της εκπαίδευσης είναι βαθιά ιδεολογικός και συνάμα πολιτικός και το νοηματικό της περιεχόμενο και οι ιδεολογικές της ορίζουσες εξακολουθούν, όπως και κατά το παρελθόν, να μετασχηματίζονται υπό την πίεση της ιστορικής συγκυρίας, όπως την ερμηνεύουν και την κατανοούν οι πρωταγωνιστές του εκπαιδευτικού γίγνεσθαι. Παράλληλα, και λαμβάνοντας υπόψιν, ότι η ποιότητα της εκπαίδευσης δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τεχνικό ζήτημα και ο προβληματισμός μας γιαυτήν να εξαντλείται στην αναζήτηση των προσφορότερων μηχανισμών και συστημάτων ελέγχου, διασφάλισης και βελτίωσής της, καθώς και ότι είναι πρακτικά αδύνατο να διασφαλίσεις και να βελτιώσεις κάτι τη φύση και τα μορφολογικά χαρακτηριστικά του οποίου αγνοείς, προκύπτει ότι η αντιπαράθεση για την ποιότητα δεν έχει κριθεί ακόμα, ούτε στο εννοιολογικό, ούτε στο ιδεολογικό, ούτε στο θεσμικό επίπεδο. Σε θέματα που σχετίζονται με τον προβληματισμό στα τρία προαναφερθέντα επίπεδα της ποιοτικής εκπαίδευσης (εννοιολογικό, ιδεολογικό, θεσμικό) θα επικεντρωθούν οι εισηγήσεις του εν λόγω θεματικού άξονα.

2ος: Προγράμματα Σπουδών: Διάλογος αναφορικά με υφιστάμενα μοντέλα και πρακτικές

Ο θεματικός αυτός άξονας θα περιλαμβάνει εισηγήσεις σχετικά με το πλαίσιο οργάνωσης των Προγραμμάτων Σπουδών της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών και, ιδιαίτερα, θα επικεντρωθεί:

α. Στα επαγγελματικά προσόντα/ ικανότητες των εκπαιδευτικών στην Ευρώπη της γνώσης, καθώς και στο ρόλο των Παιδαγωγικών Τμημάτων στην Ελλάδα.  Πιο συγκεκριμένα, εξετάζονται οι επιδράσεις της «παγκοσμιοποίησης» και της «κοινωνίας της γνώσης» στην εκπαίδευση των εκπαιδευτικών, αναλύονται οι σύγχρονες «πολιτικές της γνώσης» που συνδέονται με νέες θεωρίες και διαδικασίες μάθησης, με τη μετάβαση από το γνωσιοκεντρικό στο «ικανοκεντρικό» μοντέλο μάθησης, με το μεταβαλλόμενο ρόλο και τις αλλαγές στα προσόντα των εκπαιδευτικών.

β. Στα μοντέλα και τις πρακτικές εκπαίδευσης του εκπαιδευτικού με θεωρητικές και ερευνητικές τεκμηριώσεις που σχετίζονται με το ρόλο του ως βασικού συντελεστή της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αλλά και ως επαγγελματία στο πλαίσιο ενός ευρύτερου προβληματισμού για την Παιδαγωγική και τις παιδαγωγικές σχέσεις σε έναν κόσμο που αλλάζει.

Πρόγραμμα Συνεδρίου (PDF, 741 ΚΒ)

Conference Timetable (PDF, 694 KB)

“Δεν μπορώ να διδάξω τίποτα σε κανέναν. Μπορώ μόνο να τους κάνω να σκεφτούν”: Η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών στο διεθνές παράδειγμα.

Κωνσταντίνος Καρράς

Στις μέρες μας ο ρόλος του σύγχρονου εκπαιδευτικού είναι πολλαπλός και πολυδιάστατος. Ιδιαίτερα μάλιστα σε μια κοινωνία πολλών αλλαγών, μεταβάσεων και ανακατατάξεων, η μελέτη γενικά του εκπαιδευτικού, του ρόλου του, της εκπαίδευσής του, αποτελούν –ή θα πρέπει να αποτελούν μείζονος σημασίας θέμα. Στην παρούσα εισήγηση θα επικεντρωθούμε σε 4 βασικούς άξονες προβληματισμού: 1. Στον ρόλο/ρόλους του σύγχρονου εκπαιδευτικού στον 21^ο αιώνα 2. Στην εκπαίδευση του εκπαιδευτικού γενικά (φιλοσοφία-στοχοθεσία-αναγκαιότητες-συγχρωτισμός με σύγχρονες παιδαγωγικές προσεγγίσεις)  3. Στην παρουσίαση-κριτική προσέγγιση ενδεικτικών συστημάτων εκπαίδευσης εκπαιδευτικών στον σύγχρονο κόσμο (Ευρώπη, Ασία, Αφρική, Λατινική Αμερική) και 4. Στην Συγκριτική/Διεθνή θεώρηση των συστημάτων εκπαίδευσης εκπαιδευτικών σε σχέση με τον ρόλο/ρόλους στο σύγχρονο σχολείο-ερμηνείες- προτάσεις (αναφορά στην ελληνική περίπτωση).

Η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών ως παράγων της επαγγελματικής τους εξέλιξης. Το παράδειγμα της Ελλάδος.

Δρ.Θεόδωρος Τσούχλος

α) Εισαγωγή
β) Επιμόρφωση-επαγγελματικά προσόντα-επαγγελματική εξέλιξη: Ορισμοί
γ) Είδη και μορφές επιμόρφωσης
δ) Η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στις χώρες της Ε.Ε.
ε) Η ελληνική πραγματικότητα και οι θέσεις του Ο.Ο.Σ.Α.
στ) Οι επιδράσεις της “παγκοσμιοποίησης” και της “κοινωνίας της γνώσης”
ζ) Οι επιμορφωτικές ανάγκες των εκπαιδευτικών και ο ρόλος των Παιδαγωγικών Τμημάτων
η) Η ακολουθούμενη πολιτική από το υπουργείο Παιδείας
θ) Θέσεις και διεκδικήσεις των Εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών
ι) Συμπεράσματα και κριτική
ια) Επίλογος-Προτάσεις για τις μορφές επιμόρφωσης και τα μοντέλα μάθησης που είναι δυνατόν να εφαρμοστούν στον εκπαιδευτικό χώρο

Η επαγγελματική μάθηση των εκπαιδευτικών στην Κύπρο: δεδομένα και προοπτικές

Δρ Αθ. Μιχαηλίδου – Ευριπίδου

Πολλές έρευνες και μελέτες έχουν ασχοληθεί με το θέμα της ποιότητας ενός εκπαιδευτικού συστήματος, με βασικό συμπέρασμα ότι ο εκπαιδευτικός αποτελεί τον σημαντικότερο παράγοντα επιτυχίας. Η συνεχής στήριξη των εκπαιδευτικών καθώς και η συστηματική και εστιασμένη ενδυνάμωσή τους   στο χώρο εργασίας τους, την τάξη και το σχολείο, πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα και να εκσυγχρονίζεται σε συνεχή βάση, θέτοντας τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς στο επίκεντρο της όποιας προσπάθειας για βελτίωση στην εκπαίδευση. Συνεπώς, όπως επιβεβαιώνεται από τη βιβλιογραφία, η ποιότητα ενός εκπαιδευτικού συστήματος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ποιότητα της επαγγελματικής μάθησης, της ενδυνάμωσης και της υποστήριξης των εκπαιδευτικών. Η διεθνής σύγχρονη βιβλιογραφία τονίζει ότι η επαγγελματική μάθηση των εκπαιδευτικών προωθείται και είναι πιο αποτελεσματική μέσω της ανάπτυξης κοινοτήτων μάθησης εντός του σχολείου και της μάθησης μεταξύ συναδέλφων εκπαιδευτικών. Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο (Π.Ι.), στη βάση των σύγχρονων δεδομένων, προωθεί ποικίλες μορφές συνεργατικής μάθησης των εκπαιδευτικών εντός του σχολείου, μέσω της επιμόρφωσης σε σχολική βάση και κυρίως μέσω της νέας προσέγγισης στην επαγγελματική μάθηση. Συγκεκριμένα, μέσω της επαγγελματικής μάθησης, τα σχολεία καλούνται να αναπτύξουν μηχανισμούς εστιασμένης μάθησης μεταξύ των εκπαιδευτικών, στη βάση της καθημερινής πρακτικής ώστε να επιτευχθούν καλύτερα μαθησιακά αποτελέσματα και να δημιουργηθεί κλίμα και κουλτούρα μάθησης εντός του σχολείου. Η επαγγελματική μάθηση μέσω αυθεντικών πρακτικών, τα δίκτυα μάθησης εντός του σχολείου, οι κοινότητες μάθησης και η ομαδική συνεργασία, οι οποίες είναι αποτελεσματικές μορφές αυθεντικής ενδυνάμωσης των εκπαιδευτικών προωθούνται αβίαστα μέσω των δράσεων εντός του σχολείου και σε συνεργασία με το Π.I. Η παρουσίαση εστιάζεται στις δράσεις που σήμερα υπάρχουν ή μπορεί να αναπτυχθούν, εντός του σχολείου, για προώθηση των στόχων του, μέσω της ενδυνάμωσης των εκπαιδευτικών του, καθώς και στις προκλήσεις που βιώνουμε στο κυπριακό εκπαιδευτικό σύστημα.

Teacher Education in Germany

Petra Bauer

The presentation offers a brief overview about the structure and contents of the study program for teacher-education in Germany. 
There are different institutions, which are involved in the education for prospective teachers. These are the University, the Schools where students complete internships and the “Studienseminar” where students have to pass a special training before they can get an employment as a teacher at a school. Every German state has a Ministry of Education, which has a special role for the coordination of this system. It has a superior function. There are also some alternative possibilities/ways to become a teacher. These are also disclosed in the presentation.

Μπορούν οι φοιτητές να αξιολογήσουν τα προγράμματα σπουδών τους;

Γιώργος Σταμέλος

Η αξιολόγηση είναι δομικό στοιχείο της ακαδημαϊκής διαδικασίας δεδομένου ότι συνδέεται με τη βελτίωση, την πρόοδο τελικά την εξέλιξη. Από την άλλη, η κοινωνική και πολιτική χρήση της αξιολόγησης δεν είναι ουδέτερη. Συνεπώς, έχει ερευνητικό ενδιαφέρον να διερευνήσει κανείς ποιος, τι και πως μπορεί κανείς να αξιολογεί. Σε αυτό το πλαίσιο όλο και πιο συχνά οι φοιτητές καλούνται να εκφράσουν αξιολογικές κρίσεις για την ποιότητα διδασκαλίας αλλά και για το περιβάλλον μάθησης (ποιότητα αιθουσών, υλικοτεχνικής υποδομής, συγγραμμάτων, κτλ).  Παρόλα αυτά, η αξιολόγηση των φοιτητών δεν περιλαμβάνει τον πυρήνα της διαδικασίας μάθησής τους, το περιεχόμενο του προγράμματος σπουδών. Το αν ο/η φοιτητής/τρια μπορεί να εκφράσει γνώμη για το περιεχόμενο των σπουδών του/της είναι ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα. Από τη μια, η παραδοσιακή θεώρηση της εκπαίδευσης, τη νοεί ως μια διαδικασία όπου κάποιος που γνωρίζει μεταδίδει σε κάποιον που δεν γνωρίζει. Από την άλλη, οι φοιτητές, ειδικά οι τελειόφοιτοι, είναι ενήλικες, με τουλάχιστον τρία χρόνια πανεπιστημιακής εμπειρίας, οι οποίοι σε λίγο θα βγουν, ως πτυχιούχοι, στην αγορά εργασίας. Συνεπώς, μπορεί κανείς να υποθέσει αρχικά ότι θα έπρεπε να γνωρίζουν τι ξέρουν και τι είναι ικανοί να κάνουν. Με αυτό το σκεπτικό, διεξαγάγαμε μια έρευνα στους 4τεις φοιτητές/τριες του ΠΤΔΕ του Πανεπιστημίου Πατρών χρησιμοποιώντας ως εργαλείο την εργασία του Tuning σχετικά με τις ικανότητες που πρέπει να έχει κανείς όταν είναι απόφοιτος ενός Τμήματος Εκπαίδευσης Εκπαιδευτικών και Επιστημών της Εκπαίδευσης. Με βάση τα αποτελέσμα της έρευνάς μας, και υπό δύο προϋποθέσεις, οι φοιτητές του 4^ου έτους φαίνεται να είναι ικανοί να αξιολογήσουν τόσο το πρόγραμμα σπουδών τους όσο και τη δική τους εκπαίδευση (αυτο-αξιολόγηση).

Ποιότητα μάθησης και διδασκαλίας: ένα πλαίσιο διασφάλισης ποιότητας για τα προγράμματα βασικής εκπαίδευσης εκπαιδευτικών

Μαρία Δάρρα

Ο βασικός σκοπός της παρούσας εργασίας είναι διττός: πρώτον να προσδιορίσει ένα εννοιολογικό πλαίσιο ποιότητας για τα προγράμματα βασικής εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών, ένα συνεκτικό, δηλαδή, πλαίσιο αλληλοσυσχετιζόμενων αξιών, γνώσεων και δεξιοτήτων ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη διαμόρφωση ενός πλαισίου διασφάλισης της ποιότητάς της, που αποτελεί και το δεύτερο στόχο της εργασίας. Τα προτεινόμενα από την εργασία αυτή πλαίσια, εννοιολογικό και διασφάλισης ποιότητας, ενσωματώνουν στοιχεία των δύο βασικών προσεγγίσεων του λόγου περί ποιότητας στην εκπαίδευση που είναι η «διαδικαστική» και η «μετασχηματιστική» διάσταση της ποιότητας, οι οποίες υποστηρίζεται στην παρούσα εργασία, ότι δεν αποτελούν ανταγωνιστικές ή ασύμβατες μεταξύ τους προσεγγίσεις, αλλά μάλλον συμπληρωματικές. Πιο συγκεκριμένα, τα βασικά κριτήρια/δομικά στοιχεία ποιότητας, που περιλαμβάνονται στο προτεινόμενο πλαίσιο διασφάλισης ποιότητας, θα μπορούσαν να ομαδοποιηθούν σε δύο κατηγορίες: α. στα κριτήρια που σχετίζονται με την κοινωνική-ιδεολογική διάσταση του λόγου περί ποιότητας και λειτουργούν κατά κύριο λόγο σε ανθρωποκεντρική βάση και β. στα κριτήρια που σχετίζονται με την οικονομική-πολιτική διάσταση της ποιότητας και λειτουργούν, κυρίως, σε οικονομοκεντρική-διαχειριστική βάση. Η παραπάνω εννοιολόγηση προσδιορίζει και τους κεντρικούς άξονες δόμησης της εργασίας που είναι: α. η παρουσίαση του θεωρητικού πλαισίου και των βασικών παραδοχών του προτεινόμενου πλαισίου διασφάλισης ποιότητας, β. η ανάλυση των βασικών δομικών του στοιχείων και η ανάδειξη και ερμηνεία της σημαντικότητάς τους, καθώς και των μεταξύ τους σχέσεων και αλληλεξαρτήσεων και γ. η παρουσίαση των δυνατοτήτων, των προϋποθέσεων και των προοπτικών εφαρμογής του προτεινόμενου πλαισίου διασφάλισης ποιότητας.
Συμπερασματικά, το προτεινόμενο πλαίσιο διασφάλισης ποιότητας θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως βάση αναφοράς, τόσο για την αξιολόγηση και την ερμηνεία της συμβατότητας και της αποτελεσματικότητας των υιοθετούμενων προσεγγίσεων και πολιτικών ποιότητας, όσο και για την ανάπτυξη και υιοθέτηση νέων πρωτοβουλιών βελτίωσης της ποιότητας στα προγράμματα βασικής εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών.

Εκπαίδευση (εν ενεργεία) εκπαιδευτικών: προς την αναζήτηση ενός ελληνικού παραδείγματος

Δημήτρης Κουτσογιάννης

Το γεγονός ότι στην εποχή μας παρατηρούνται σημαντικές αλλαγές σε ποικίλα πεδία της καθημερινότητας έχει οδηγήσει σε έντονες συζητήσεις αλλά και ποικίλες απόπειρες για αλλαγές στα εκπαιδευτικά συστήματα διεθνώς. Είναι προφανές ότι σε ένα τέτοιο πλαίσιο αποκτάει ιδιαίτερη βαρύτητα και η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα. Η διεθνής βιβλιογραφία είναι ιδιαίτερα πλούσια και έχει αναδείξει αρκετά από τα χαρακτηριστικά που μπορεί να έχουν τα επιτυχημένα προγράμματα επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών. Το κυριότερο ωστόσο πρόβλημα που εντοπίζεται σχετίζεται με το γεγονός ότι η προετοιμασία των εκπαιδευτικών αποκτάει όλο και περισσότερο τεχνικό χαρακτήρα, εστιάζοντας στην επιτυχή διδακτική παρουσία (μικροεπίπεδο), και λιγότερο στην ανάπτυξη στρατηγικών ανάγνωσης του σχολείου στο σύνολό του (μεσοεπίπεδο) ή και ένταξής του σε ευρύτερα ιστορικά συμφραζόμενα (μακροεπίπεδο). Στη χώρα μας η συστηματικού τύπου και μακροχρόνια έρευνα για το ζήτημα αυτό είναι περιορισμένη, οι δε πρωτοβουλίες σε επίπεδο επίσημου εκπαιδευτικού συστήματος λίγες και συχνά αποσπασματικές. Υποστηρίζω με την παρούσα ανακοίνωση ότι είναι απαραίτητη η ανάπτυξη ενός ελληνικού παραδείγματος για την εκπαίδευση των εκπαιδευτικών που θα αξιοποιεί τη διεθνή ερευνητική εμπειρία, αλλά θα στηρίζεται στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα. Προκειμένου να αναπτύξω τις βασικές διαστάσεις των κατευθύνσεων που θα έχει η ελληνική εκδοχή, θα στηριχθώ σε δεδομένα από την μακρόχρονη ερευνητική εμπλοκή μου στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών για την παιδαγωγική αξιοποίηση των ψηφιακών μέσων (βλ. Κουτσογιάννης & Μάτος 2015, Κουτσογιάννης κ.ά. 2015). Με αφετηρία την έρευνα αλλά και την προσέγγιση της εκπαίδευσης από μια πολιτική οπτική (με την αριστοτελική έννοια του όρου) (βλ. Κουτσογιάννης 2017), θα επιχειρήσω να διαγράψω ένα συνολικό σχέδιο εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών που θα αρθρώνεται σε τρία αλληλένδετα επίπεδα (μίκρο-, μέσο-και μακροεπίπεδο) και θα υπηρετεί (ή θα ωθεί προς την κατεύθυνση) μιας αντίστοιχης λογικής μεταρρύθμιση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.

Από το Κλασσικό Μοντέλο Πρακτικής Άσκησης στη Σύμπραξη Πανεπιστημίου-Σχολείου: Μεικτή Μεντορεία, Κοινότητες και Τεχνολογία

Απόστολος Κώστας, Αλιβίζος Σοφός

Εκκινώντας από το βασικό πρόβλημα της γεφύρωσης του χάσματος μεταξύ θεωρίας και πράξης για τους εκπαιδευόμενους εκπαιδευτικούς και από την βασική διαπίστωση (όπως αναδεικνύεται από έρευνες σε διεθνές και εθνικό επίπεδο) της αδυναμίας επίτευξης στοχασμού υψηλότερου επιπέδου από τους φοιτητές/τριες κατά την πρακτική τους άσκηση και συνεπώς δυσκολία στην αναδιαμόρφωση και εμπλουτισμό της Προ-Διδακτικής τους Ταυτότητας, η εργασία στοχεύει στην παρουσίαση μέσα από τη διεθνή εμπειρία εναλλακτικών προσεγγίσεων οργάνωσης της πρακτικής άσκησης μέσα από την λογική της «σύμπραξης» πανεπιστημίου-σχολείου διαμεσολαβούμενης από μηχανισμούς όπως η μεντορεία, η μαθησιακή σύμπραξη, οι κοινότητες μάθησης και πρακτικής και η τεχνολογία.  Η λογική αυτών των συμπράξεων καθώς και η υπεραξία που προσδοκούν να επιφέρουν στο εκάστοτε πλαίσιο προετοιμασίας των μελλοντικών εκπαιδευτικών εδράζει στην δυνητική ικανότητα τους να συνδυάσουν την ενδυνάμωση της πρακτικής άσκησης των φοιτητών/τριων, την επαγγελματική ανάπτυξη των εκπαιδευτικών εντός σχολείου καθώς και την μεταφορά τεχνογνωσίας μεταξύ πανεπιστημίου-σχολικής μονάδας.

«Επιτελεστική κουλτούρα» για τις «καθολικά παιδαγωγούμενες κοινωνίες»; Λόγοι και πράξεις στην εκπαίδευση των εκπαιδευτικών

Ιωάννης Ρουσσάκης

Η συντελούμενη μετατόπιση της έμφασης της εκπαιδευτικής διαδικασίας από την διδασκαλία στη μάθηση, δεν έχει ούτε κατ’ ελάχιστο μειώσει την πίεση στους εκπαιδευτικούς και την προσπάθεια διαρκούς ελέγχου και συστηματικής αποτίμησης του έργου τους. Τουναντίον, έχουν πυκνώσει οι μηχανισμοί λογοδοσίας και έχουν πολλαπλασιαστεί οι τεχνολογίες μέτρησης και σύγκρισης. Η επίδοση των μαθητών κατηγοριοποιείται σε παγκόσμιους πίνακες κατάταξης και μετατρέπεται σε δείκτη εθνικής παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Η αντίληψη του εκπαιδευτικού επαγγέλματος ως ένα αδιάσπαστο συνεχές, που εκτείνεται από την επιλογή και την αρχική εκπαίδευση των μελλοντικών εκπαιδευτικών, από την πρόσληψη και την μύησή τους στη σχολική εκπαίδευση, ως την διακράτηση και την διαρκή επιμόρφωσή τους, λειτουργεί ως ιμάντας μεταφοράς των πιέσεων λογοδοσίας και ελέγχου στα προγράμματα εκπαίδευσης εκπαιδευτικών. Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρούμε ότι η έννοια της «επιτελεστικότητας», όπως συνδέθηκε με την «κοινωνία της γνώσης» στο έργο του Francois Lyotard και της σχολικής κουλτούρας από τον Stephen Ball, η έννοια της «καθολικά παιδαγωγούμενης κοινωνίας», όπως περιγράφεται στα τελευταία, κυρίως, έργα του Basil Bernstein, καθώς και η έννοια της «κυβερνησιμότητας» που χρησιμοποιεί ο Michel Foucault, μπορούν να διαμορφώσουν ένα πλαίσιο ερμηνείας του πεδίου της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών, όπως διαμορφώνεται από τις διεθνείς ροές λόγων και προτάσεων πολιτικής και αποκτά θεσμική και πρακτική υπόσταση στις σχολές και τα προγράμματα εκπαίδευσης των μελλοντικών εκπαιδευτικών. Στην εισήγηση υποστηρίζεται, μέσα από την κριτική ανάλυση συναφών τεκμηρίων, ότι οι διαδικασίες πιστοποίησης που υλοποιούνται στο πλαίσιο του «Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης», οι διαδικασίες συντονισμού που προωθούνται από τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς στο πλαίσιο του στρατηγικού πλαισίου «Εκπαίδευση και Κατάρτιση 2020», καθώς και ο «μεταρρυθμιστικός» επιστημονικός λόγος για θέματα εκπαίδευσης εκπαιδευτικών που παράγεται σε Ευρωπαϊκά και διεθνή ακαδημαϊκά και ερευνητικά δίκτυα, επιδρά καταλυτικά, κάποιες φορές έντονα και φανερά, κάποιες φορές αργά και υπόρρητα, στη αναδιαμόρφωση των προγραμμάτων των σπουδών εκπαίδευσης και την οικοδόμηση μιας νέας «επιτελεστικής» ταυτότητας για τους μελλοντικούς εκπαιδευτικούς.

Προγράμματα Σπουδών Παιδαγωγικών Τμημάτων Δημοτικής Εκπαίδευσης: Προκλήσεις και προοπτικές

Αθανάσιος Αϊδίνης

Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να παρουσιαστούν τα βασικά στοιχεία των προγραμμάτων σπουδών των Παιδαγωγικών Τμημάτων Δημοτικής Εκπαίδευσης των ελληνικών πανεπιστημίων ώστε να αναδειχθούν οι άξονες στους οποίους βασίζεται η οργάνωσή τους. Μέσω αυτής της παρουσίασης αναδεικνύονται κοινά στοιχεία αλλά και διαφορές των προγραμμάτων σπουδών των διαφορετικών τμημάτων, οι άξονες στου οποίους δίνεται ιδιαίτερη έμφαση αλλά και η ελευθερία που δίνεται στους μελλοντικούς εκπαιδευτικούς να επιλέξουν το περιεχόμενο των σπουδών τους. Τα στοιχεία αυτά συνδέονται τόσο με τα επαγγελματικά προσόντα των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα όσο και με προτάσεις για τον μελλοντικό σχεδιασμό των προγραμμάτων σπουδών των παιδαγωγικών τμημάτων.

Εκπαίδευση και κατάρτιση εκπαιδευτικών στη Θρησκευτική Αγωγή: Το παρόν και το μέλλον για το όραμα του Νέου Σχολείου

Πολύκαρπος Καραμούζης, Δρ. Νικόλαος Τσιρέβελος

Η αποτελεσματική εκπαίδευση από τον/την εκπαιδευτικό οφείλει να λαμβάνει υπόψη την εκάστοτε μαθητική κοινότητα και να χρησιμοποιεί τις σύγχρονες παιδαγωγικές αρχές και τεχνικές διδασκαλίας σε ένα δυναμικό Πρόγραμμα Σπουδών, όπου η γνώση οικοδομείται από τους μαθητές/τις μαθήτριες με βασικό ενορχηστρωτή τον/την εκπαιδευτικό. Στα πλαίσια αυτά δημιουργήθηκαν τα νέα Προγράμματα Σπουδών για το Μάθημα των Θρησκευτικών του Δημοτικού-Γυμνασίου και του Λυκείου (ΦΕΚ 2105/19-6-2017). Η εφαρμογή τους όμως απαιτεί τη διαρκή επιμόρφωση και την επιστημονική κατάρτιση των εκπαιδευτικών και των δασκάλων που διδάσκουν το Μάθημα των Θρησκευτικών. Η παρούσα εργασία αποτυπώνει με συντομία την εμπειρία από την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών-δασκάλων στα νέα Προγράμματα Σπουδών για τα Θρησκευτικά κατά το τελευταίο έτος. Με αφορμή αυτή την εμπειρία και τη σύγχρονη έρευνα, ο βασικός σκοπός της εργασίας είναι να αναδείξει τις προοπτικές και τις προκλήσεις της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών-δασκάλων που ασχολούνται με τη θρησκευτική αγωγή στο Νέο Σχολείο. Οι προοπτικές συνδέονται με την επιστημονική κατάρτιση, την εξοικείωση με τις Τεχνολογίες της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας (ΤΠΕ) και την εκπαίδευσή τους στις σύγχρονες τεχνικές και στρατηγικές διδασκαλίας. Οι προκλήσεις αναφέρονται στη συστηματική σπουδή τους στις θεμελιώδεις αρχές της διαθρησκειακής και διαπολιτισμικής αγωγής, με απώτερο σκοπό το Μάθημα των Θρησκευτικών να μεταλλαχθεί σε ένα μάθημα πολιτισμού των θρησκειών.

Η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών στη θεατρική αγωγή: το παράδειγμα της Φιλανδίας

Μαρία Κλαδάκη

Σύγχρονες μελέτες στο χώρο της παιδαγωγικής εστιάζουν το ερευνητικό ενδιαφέρον στην εκπαίδευση και επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, αλλά και την αποστολή του σχολείου ενόψει των συνθηκών που έχουν διαμορφωθεί από τις νέες κοινωνικοοικονομικές αλλαγές. Στο επίκεντρο αυτών των συζητήσεων διεθνώς, είναι η ανάπτυξη παιδαγωγικών στρατηγικών που δραστηριοποιούν την ολόπλευρη ανάπτυξη του μαθητή, ενεργοποιούν την κριτική του σκέψη, την δημιουργικότητα, τη φαντασία και την καινοτομία σε ένα περιβάλλον δημιουργικής μάθησης. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται ο ρόλος της θεατροπαιδαγωγικής μεθόδου που αξιοποιεί τον μορφοπαιδαγωγικό χαρακτήρα του παιχνιδιού και την τέχνη του θεάτρου στην εκπαιδευτική πράξη. Η συμβολή τα θεατρικής τέχνης σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων όπως στην ανάπτυξη της αισθητικής αντίληψης, στην καλλιέργεια της  ανθρωπιστικής παιδείας, στην τόνωση της συνείδησης ενεργού πολίτη και στη προσέγγιση θεμάτων πολιτισμικής ετερότητας, αποτέλεσαν αντικείμενο ποικίλων ερευνών, που αναδεικνύουν μεταξύ άλλων το ρόλο της θεατροπαιδαγωγικής ως εργαλείου διδασκαλίας στη σχολική τάξη. Ωστόσο στην Ελλάδα, η εκπαίδευση και επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στην χρήση της θεατροποαιδαγωγικής μεθόδου ατροφεί ή και παραλείπεται. Στη παρούσα εργασία παρουσιάζεται το παράδειγμα της Φινλανδίας στο τομέα αυτό, καθώς η Φινλανδία βρίσκεται στις πρώτες θέσεις των καλύτερων εκπαιδευτικών συστημάτων παγκοσμίως. Στα συμπεράσματα της μελέτης επισημαίνεται μεταξύ άλλων ότι η πολυπλοκότητα και η ποικιλομορφία των δημιουργικών διαδικασιών της θεατρικής εκπαίδευση αποτελεί πρόκληση για τους εκπαιδευτικούς και την εκπαίδευση των εκπαιδευτικών. Η αξιοποίηση της θεατρικής εκπαίδευσης μπορεί να ιδωθεί ως ένα εναλλακτικό εργαλείο στη τυπική εκπαίδευση και επίσης μια απάντηση στις κύριες προκλήσεις ενός μεταμοντέρνου πολιτισμού της γνώσης.

Εκπαίδευση εκπαιδευτικών ειδικής αγωγής: Κυριότερες τάσεις και προοπτικές

Ασημίνα Τσιμπιδάκη

Στη σύγχρονη εποχή, ο/η εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής αναλαμβάνει τον ρόλο ενός πολυδύναμου παιδαγωγού με διεπιστημονική κατάρτιση, που αναδέχεται συνεχώς νέους ρόλους: Διδάσκει, αξιολογεί, σχεδιάζει προγράμματα, πληροφορεί και παρέχει συμβουλευτική σε μαθητές/τριες, γονείς, συναδέλφους και φορείς (Τσιμπιδάκη, 2013).  Ένας/μία εκπαιδευτικός, με τόσο ποικίλους και απαιτητικούς ρόλους, οφείλει να εκπαιδευτεί κατάλληλα και να επιμορφώνεται συνεχώς, ώστε να απαντά με αποτελεσματικότητα στις συνεχείς προκλήσεις που έχει το επάγγελμά του/της.  Η εργασία πραγματεύεται την εκπαίδευση εκπαιδευτικών ειδικής αγωγής. Ειδικότερα, εστιάζει στις σύγχρονες τάσεις, που αναδεικνύονται στην ειδική αγωγή στην Ευρώπη γενικότερα, και στη συνέχεια, εστιάζει στο παράδειγμα της Ελλάδας. Η εργασία επικεντρώνεται στη βασική εκπαίδευση αλλά και την επιμόρφωση στην ειδική αγωγή. Συνάμα, επιδιώκει να καλύψει έναν διττό στόχο, αφενός να μελετήσει τις προοπτικές, που ανοίγονται σύμφωνα με τη φιλοσοφία και της αρχές της ειδικής αγωγής, και αφετέρου να δώσει προτάσεις, ώστε να δημιουργηθούν αποτελεσματικοί εκπαιδευτικοί ειδική αγωγής, οι οποίοι εργάζονται σε ένα σύγχρονο και λειτουργικό σχολείο.

“Σε τι χρειάζονται οι εκπαιδευτικοί;”

Γεράσιμος Κουζέλης

Τι πρέπει να ξέρει  ένας εκπαιδευτικός, πώς ο ρόλος του έχει αλλάξει και σε τι συνίσταται, ποιες κοινωνικές και γνωστικές μεταβολές αποτυπώνονται στο σημερινό ρόλο.

Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης Εκπαιδευτικών

Νίκος Παναγιωτόπουλος

Η εισήγηση έχει ως στόχο να παρουσιάσει τις βασικές αρχές μιας συλλογικής κοινωνιο-ανάλυσης των εκπαιδευτικών ικανής να συμβάλει στη συνειδητοποίηση των κοινωνικών μηχανισμών που καθορίζουν σήμερα το ρόλο και τη λειτουργία των εκπαιδευτικών

Παιδαγωγική  και Διδακτική Επάρκεια στην εκπαίδευση εκπαιδευτικών: επισκόπηση πρακτικών και προτάσεις

Αλιβίζος Σοφός

Η εργασία εστιάζει σε ζητήματα που προκύπτουν από τον ευρύτερο διάλογο για την εκπαίδευση εκπαιδευτικών στην Ελλάδα, επικεντρώνοντας στο θεσμικό πλαίσιο και στις διατυπωμένες ικανότητες και προσόντα των εκπαιδευτικών ως προϋπόθεση για την πιστοποίηση των εκπαιδευτικών και την λήψη της παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας. Το κείμενο πραγματεύεται ένα σχέδιο πρότασης για το περιεχόμενο της Παιδαγωγικής και Διδακτικής Επάρκειας (Π.Δ.Ε.) σε συνάφεια α) με το αντικείμενο εργασίας του/της εκπαιδευτικού, β) με τα αναγκαία προσόντα που χρειάζεται για τις ενέργειες και αρμοδιότητες που καλείται να ασκεί στο εκπαιδευτικό πεδίο εργασίας και γ) με τη σχετική βιβλιογραφία.

Η ανάπτυξη της επιχειρηματολογίας γίνεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο διερευνούμε το πλαίσιο ανάπτυξης των παιδαγωγικών τμημάτων με στόχο να εντοπιστούν ιδιαιτερότητες που εξηγούν τη διαμόρφωση της υφιστάμενης κατάστασης των παιδαγωγικών τμημάτων και των συνεπαγομένων προβλημάτων που προκύπτουν από αυτές για την εκπαίδευση των εκπαιδευτικών. Ιδιαίτερα παρατηρούμε την επίδρασή τους στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση και αναδεικνύουμε το ζήτημα της Παιδαγωγικής και Διδακτικής Επάρκειας. Σε αυτό το μέρος παρουσιάζονται συνοπτικά οι προτάσεις της Συνόδου των Προέδρων και Κοσμητόρων των Παιδαγωγικών Τμημάτων για την Παιδαγωγική και Διδακτική Επάρκεια των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Στο δεύτερο αναφερόμαστε στο πλαίσιο αρμοδιοτήτων των εκπαιδευτικών, σκιαγραφώντας ένα πλαίσιο προσόντων. Στο τρίτο παρουσιάζουμε τις κατηγορίες γνώσεων και δεξιοτήτων όπως αυτές αποτυπώνονται από την έρευνα σε δύο ευρωπαϊκά κράτη με διαφορετικές προσεγγίσεις για τον τρόπο οργάνωσης των προγραμμάτων σπουδών. Η εργασία ολοκληρώνεται σκιαγραφώντας κατηγορίες γνώσεων και δεξιοτήτων για την εκπαίδευση εκπαιδευτικών.

Η μετεκπαίδευση εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας  εκπαίδευσης ως φυσική συνέχεια και συμπλήρωμα των βασικών σπουδών

Γεώργιος Φούζας

Κατά τη διάρκεια του επαγγελματικού του βίου ο εκπαιδευτικός, ανάλογα με τις ανάγκες, τα ενδιαφέροντα, τις στάσεις και τις απόψεις του σχετικά με το επάγγελμά του αλλά και σε συνάρτηση όλων των παραπάνω με τις συνθήκες και τις απαιτήσεις της κάθε εποχής, επιδιώκει τη συμμετοχή του σε διαδικασίες αυτομόρφωσης ή υπηρεσιακά χορηγούμενης επιμόρφωσης και αναλαμβάνει κάποιες πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση αυτή. Σε κάθε περίπτωση, στόχος του είναι η αυτοβελτίωση και η κάλυψη βασικών του ελλειμμάτων στο πλαίσιο της επαγγελματικής και επιστημονικής του ανάπτυξης.

Μια από τις βασικότερες επιμορφωτικές δομές εκπαιδευτικών της χώρας μας ήταν τα Διδασκαλεία Δημοτικής Εκπαίδευσης στα οποία παρεχόταν η μετεκπαίδευση των εκπαιδευτικών της πρώτης βαθμίδας.  Η μετεκπαίδευση των δασκάλων υπήρξε ο μακροβιότερος επιμορφωτικός θεσμός (με 90 έτη  συνεχούς λειτουργίας έως την αναστολή της, το 2012.) και προσέφερε σημαντικότατο έργο για την επιστημονική και επαγγελματική αναβάθμιση του διδακτικού προσωπικού της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ως εκ των πραγμάτων, λοιπόν, η μετεκπαίδευση οριοθετείται  μέσα σε ένα πλαίσιο συμπληρωματικότητας και επέκτασης της αρχικής επιστημονικής επαγγελματικής εκπαίδευσης και αντιμετωπίζεται ως φυσική συνέχειά της.

Η παρούσα εργασία επιχειρεί, αρχικά, να εντοπίσει – καταγράψει τα δομικά χαρακτηριστικά και να αναδείξει τη μοναδικότητα (μέσα από μια πορεία εννοιολογικής αποσαφήνισης και σύγκρισης με επιμορφωτικές πρακτικές άλλων κρατών) της συγκεκριμένης επιμορφωτικής δομής. Σε δεύτερο χρόνο στοχεύει να παρουσιάσει την σύνδεσή της με τις βασικές σπουδές ως συμπληρωματικό τους στοιχείο. Τέλος, εξετάζει τον βαθμό αποδοχής και αποτελεσματικότητάς της στη σύγχρονη εκπαιδευτική πραγματικότητα και διατυπώνει ένα βασικό εναλλακτικό μοντέλο οργάνωσης και λειτουργίας της.

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

• Σοφός Αλιβίζος, Καθηγητής και Πρόεδρος του Τμήματος
• Τσαμπαρλή-Κιτσαρά Αναστασία, Καθηγήτρια
• Δάρρα Μαρία, Επίκουρη Καθηγήτρια
• Τσιμπιδάκη Ασημίνα, Επίκουρη Καθηγήτρια
• Κλαδάκη Μαρία, Επίκουρη Καθηγήτρια
• Λυπουρλή Ελένη, Λέκτορας
• Κώστας Απόστολος, μέλος ΕΔΙΠ του Τμήματος

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

• Σοφός Αλιβίζος, Καθηγητής και Πρόεδρος του Τμήματος
• Τσιμπιδάκη Ασημίνα, Επίκουρη Καθηγήτρια
• Κλαδάκη Μαρία, Επίκουρη Καθηγήτρια
• Καράμπελας Κωνσταντίνος, μέλος ΕΔΙΠ του Τμήματος
• Κόκκινος Δημήτριος, μέλος ΕΔΙΠ του Τμήματος
• Κώστας Απόστολος, μέλος ΕΔΙΠ του Τμήματος
• Ζουμπά Χρυσούλα, αναπληρώτρια προϊσταμένη της Γραμματείας του Τμήματος
• Βρατσάλη Νεφέλη, εξωτερική συνεργάτιδα της Γραμματείας του ΠΜΣ
• Παπαθεοδώρου Ηλιάνα, εκπαιδευτικός ΠΕ με απόσπαση στο ΠΤΔΕ Ρόδου

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ

• Παπαθεοδώρου Ηλιάνα, εκπαιδευτικός ΠΕ με απόσπαση στο ΠΤΔΕ Ρόδου
• Αϊβαλιώτη Ανθούλα, Προπτυχιακή Φοιτήτρια, ΠΤΔΕ, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
• Βαγιάνου Στυλιανή, Προπτυχιακή Φοιτήτρια, ΠΤΔΕ, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
• Γεωργίου Ανδριάνα, Προπτυχιακή Φοιτήτρια, ΠΤΔΕ, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
• Κογιάμη Άννα, Προπτυχιακή Φοιτήτρια, ΠΤΔΕ, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
• Λεβέντη Αγγελική, Προπτυχιακή Φοιτήτρια, ΠΤΔΕ, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
• Παλιούρα Σταυρούλα, Προπτυχιακή Φοιτήτρια, ΠΤΔΕ, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
• Παρβέρη Σεβαστή-Ευαγγελία, Προπτυχιακή Φοιτήτρια, ΠΤΔΕ, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
• Σιδέρη Ευαγγελία, Προπτυχιακή Φοιτήτρια, ΠΤΔΕ, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
• Τσιώτση Ιωάννα, Προπτυχιακή Φοιτήτρια, ΠΤΔΕ, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
• Τσορομώκος Γεώργιος, Προπτυχιακός Φοιτητής, ΠΤΔΕ, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
• Φλάγκου Αικατερίνη, Προπτυχιακή Φοιτήτρια, ΠΤΔΕ, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

ΤΕΧΝΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ

• Αγγουράς Παναγιώτης, Υ.Π.Ε. Πανεπιστημίου Αιγαίου

Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 23 και την Κυριακή 24 Ιουνίου 2018 στη Ρόδο, στις εγκαταστάσεις της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών (Σ.Α.Ε.) του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, στεγάζεται στα κτίρια της Πανεπιστημιακής Μονάδας Ρόδου, Δημοκρατίας 1, στην Πόλη της ΡΟΔΟΥ, πρωτεύσουσα του νησιού. Η πρόσβαση στο Νησί της Ρόδου γίνεται με τακτικά αεροπορικά & ακτοπλοϊκά δρομολόγια, καθ΄ όλη την διάρκεια του έτους.

ΡΟΔΟΣ

Στην ακριτική γωνιά της Ελλάδας (αλλά και της Ενωμένης Ευρώπης), στο νοτιοανατολικότερο άκρο του Αιγαίου και σε απόσταση 15 ν.μ. από τις ακτές της Μικράς Ασίας βρίσκεται το νησί της Ρόδου. Είναι το μεγαλύτερο σε έκταση από ένα σύνολο νησιών, νησίδων και θαλασσόβραχων που είναι γνωστά με το όνομα Δωδεκάνησα (αν και είναι πολύ περισσότερα από δώδεκα). Τα νησιά αυτά ακολούθησαν παράλληλη μεταξύ τους ιστορική πορεία, αντίστοιχη με την ιστορική πορεία του ελληνικού αρχιπελάγους, γνωρίζοντας περιόδους ακμής και παρακμής. Η ένωση τους με τον εθνικό κορμό έγινε αμέσως μετά τον παγκόσμιο πόλεμο και αποτέλεσε την ιστορική δικαίωση των Ελλήνων κατοίκων των νησιών που η παρουσία τους στα νησιά τοποθετείται στους προϊστορικούς ήδη χρόνους.

Το νησί της Ρόδου σήμερα αποτελεί ένα από τους σημαντικότερους τουριστικούς προορισμούς της Μεσογείου. Το κλίμα, η φυσική ομορφιά, τα μνημεία, η ιστορία και η κατάλληλη τουριστική υποδομή προσελκύουν εκατομμύρια τουρίστες από όλο το κόσμο, προσδίδοντας στο νησί ένα κοσμοπολίτικο περιβάλλον και μια ανθούσα οικονομία. Η Ρόδος βέβαια είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα σύγχρονο τουριστικό θέρετρο. Είναι περισσότερο γνωστή ως η μεγάλη ναυτική δύναμη της αρχαιότητας, ως το νησί του Κολοσσού, ως το νησί των Ιπποτών.

Η πόλη της Ρόδου είναι η πρωτεύουσα του νησιού. Κτίσθηκε αμφιθεατρικά στο βορειότερο άκρο του νησιού το 408 π.χ. και πρόσφατα γιόρτασε τα 2400 χρόνια από την ίδρυση της. Τα δύο πρόσωπα της πόλης -το σύγχρονο και το μεσαιωνικό- είναι εξίσου γοητευτικά και εντυπωσιακά. Το μεσαιωνικό τμήμα της πόλης βρίσκεται μέσα από την τάφρο και το εντυπωσιακό οχυρωματικό τείχος με τους προμαχώνες και τις επάλξεις. Διατηρεί αναλοίωτο τον χαρακτήρα και το χρώμα μιας πόλης του μεσαίωνα με τα πέτρινα ιδιωτικά και δημόσια κτίρια, τους στενούς λιθόστρωτους δρόμους, τις καμάρες και τις αψίδες, όλα τέλεια διατηρημένα όπως ήταν τον 15ο αιώνα μΧ . Αυτός είναι και ο λόγος που όλο το οικιστικό σύνολο έχει χαρακτηριστεί ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς και προστατεύεται από διεθνείς συνθήκες και οργανισμούς (Unesco). Στο σύγχρονο τμήμα της πόλης κυρίαρχη είναι η κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα ενός σύχρονου τουριστικού θέρετρου με το όμορφο λιμάνι, τα επιβλητικά δημόσια κτίρια, τους φαρδείς δρόμους με τις δενδροστοιχίες, τα πάρκα, τις παραλίες, τα πολυτελή ξενοδοχεία, το πλούσιο και πολύβουο εμπορικό κέντρο.

Γραμματεία Συνεδρίου

κ. Ηλιάνα Παπαθεοδώρου

Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης
Δημοκρατίας 1, 85132 Ρόδος
Τηλ. 22410 99278
E-mail: synedrioptde2018@aegean.gr